Architektura klasycystyczna

Architektura klasycystyczna rozwinęła się w połowie XVIII wieku. Styl ten nawiązuje do form antycznych starożytnej Grecji i Rzymu.
Jej początki można było już zauważyć na początku XVIII stulecia, gdy pojawili się pierwsi twórcy działający przeciw tendencjom barokowym i rokokowym. Zwłaszcza intensywnie było to widać na Wyspach Brytyjskich, gdzie barok nigdy nie cieszył się przesadną popularnością.
Do najważniejszych cech architektury klasycystycznej można zaliczyć niewątpliwie nawiązanie do architektury antycznej, wzorowanie na budowlach starożytności oraz odrodzenia, stosowanie symetrii i dążenie do osiągnięcia harmonii, budowanie na planie koła lub prostokąta oraz rozwój budownictwa świeckiego (pałace, teatry, szkoły, muzea). Powrócono do stosowania kolumn i kolumnad zakończonych tympanonem (często z płaskorzeźbą). Artyści odeszli od również od przesadnego zdobnictwa i używania zbyt dużej ilości kolorów. Wnętrza najchętniej malowano na biało tworząc jasne i przestronne sale z dużymi oknami.