Architektura renesansu

Architektura renesansu odzwierciedla, jak i inne ówczesne dziedziny sztuki poglądy filozoficzne odrodzenia.
Narodziła się ona we Włoszech. Charakteryzowała się zamiłowaniem do form regularnych oraz budowli centralnej. Nawiązywała w dużym stopniu do antyku i wykorzystywała antyczne zdobienia oraz klasyczne proporcje. Za twórce architektury renesansu uważa się powszechnie Filippo Brunelleschiego, który wykonał sklepienie katedry we Florencji.
W okresie renesansu rozwinęło się w znacznym  stopniu budownictwo świeckie. Powstawały już nie tylko same kościoły i katedry, ale i budynki pożytku publicznego oraz pałace. Odchodzono od ostrych gotyckich elementów architektonicznych – strzelistych wież. Gotyckie łuki zaczęto zastępować półkolistymi, bardziej delikatnymi.
Renesans nie wprowadził do budownictwa nowych materiałów. Nadal używano przede wszystkim kamienia i cegły. W budowie stropów zastosowanie miały nadal belki drewniane. Nowość stanowił jedynie sufity, które mocowano za pomocą  zaprawy gipsowej.