Architektura baroku

Architektura baroku rozwinęła się po zakończeniu renesansu. Styl ten wyodrębniony został znacznie później, gdyż sami jego twórcy uważali go za kontynuację poprzedniego. Umowny czas jego trwania określa się na okres od połowy XVI do połowy XVII wieku.
Styl ten ma inne cechy w zależności od kraju, w którym się rozwinął. Charakteryzuje się generalnie monumentalizmem i dynamiką. Artyści tego okresy masowo wykorzystywali bogatą ornamentykę i półcienie. Sama nazwa barok wywodzi się prawdopodobnie z języka portugalskiego i oznacza  nieregularną perłę.
Pierwsze elementy barokowe zawierają już dzieła Michała Anioła. Jako pierwszy wprowadził on bowiem w swoją twórczość pewną dozę dynamiki. Barok oparty jest na architekturze klasycznej. Wykorzystywano do tworzenia budowli dużo gipsu i wapienia. Na sklepieniach malowano obrazy w celu stworzenia tzw. iluzji malarskiej.  Kościoły budowano przede wszystkim na planie koła, kwadratu i krzyża greckiego. Z czasem pojawił się również rzuty oparte na elipsie.